خودت را مملو از عشق به همه کن. نشانه های پروردگار را در هر کسی، از جمله کسانی که یادگرفته بودی طردشان کنی، ببین.
وین دایر
جمله بالا رو خوندین ؟ قبول . خود رو باید مملو از عشق کرد . اما آخه چطور انسان میتونه پستی بعضی از آدما رو فراموش کنه و نشانه های خدا رو تو اونا پیدا کنه ؟
آدمایی که جز به خودشون به هیچ چیز دیگه ای علاقه ندارن . آدمایی که حتی اگر کسی رو دوست دارند بخاطر خود خواهی خودشونه . ( گرفتید منظورم چیه ؟) یعنی همه رو واسه خودشون میخوان اما هیچ کس نباید اونو واسه خودش بخواد . اگر این خاصیت مربوط به خدا میشه که دیگه تکلیف مشخصه .
کی این دیوار بلند بتونی بی اعتمادی فرو می ریزه ؟
میشه زمانی بشه که آدما همدیگرو دوباره دوست داشته باشند ؟
خداوند عالم عدده ای از مردم رو خلق کرده که فقط انرژی منفی منتقل کنند . شکل و شمایل این افراد معمولا زیاد عجیب و غریب نیست . شکلی به ظاهر شاد و بدور از هرگونه غم وغصه . اما به محض دیدن ما یه بند بد گویی از این و اون میکنن . از زمین زمان ناراضیند . تمام درهای دنیا رو بسته میدونن و خودشونو ( و گاها" مارو ) گوشه رینگ بوکس فرض میکنند که دیگه هیچ کاری ازمون بر نمیاد .
چقدر تحمل دونستن بعضی از چیزها و سکوت کردن در مورد اونها سخته . پستی آزار دهنده اونا تموم جسم و روحت رو به تسخیر خودش در میاره . این افراد هم چهره و شکل عجیب و غریبی ندارن و زمانی متوجه میشی که در ذهنت در عرش اعلا هستن! . آوردن اونا از اون بالا به پائین شاید ماه ها و سالها طول بکشه . احساسی که بعداز اون بهت دست میده (( خر )) بودنه !
آیا واقعا راه حل درستی برای شناخت واقعی افراد وجود داره ؟ آیا اصلا میشه بدون توجه به افراد زندگی کرد ؟