فکر میکنم قبلا اینو گفتم اما بازم بگم بد نیست . شاید بیشتر ما اگه نگم ۱۰۰٪ ولی بیشتر ما قدر چیزهایی رو که بدست آوردیم نمیدونیم .

در ابتدا اونقدر به اون شئ یا شخص فکر میکنیم تا مخمون به پوکه اما بعد از هزار سختی و مرات که بدستش میاریم خیلی راحت بعد از مدتی ( بسته به اون ) بکلی از جلوی دید ما خارج میشه و تبدیل به یه جسمی میشه  که  : باید وجود داشته باشه ٬ اما خیلی هم اهمیتی نداره !

یه وقتایی خود مون هم همینیم ٬ یعنی :  باید باشیم ٬ اما مهم هم نیسیتم!

دلخور نشید ها خود شما هم برای بعضی ها همینید . یعنی یه عادت ! و همین .