چرا آدما تا مادامی که چیزی رو دارن ارزش اون رو درک نمیکنن . وقتی که رفت  ، بعد از گذشت زمان و تفکر بهتر، به آنچه که از دست رفته ، وقتی که همه چی تموم شده و دیگه نایی برای ابراز دوباره اینکه تو بهترین موجود روی زمینی ، نمونده . تازه متوجه میشن که هیچ چیز نمیتونه جای خالی اون رو پر کنه . زمان پشیمانی به آنچه که در گذشته رخ داده ، تمام شده و حسرت یه روز خوش ( حتی نا خوش ) در کنار اون تو دلش میمونه . حس یخ زدگی و یکنواختی روزگار روی روح و تنش میشینه و جز خاطرات تلخ و شیرین گذشته ، همدمی دیگه  نمیتونه چراغی بدست بگیره و اون از این دنیایی یخی بیرون بیاره .

یه وقتایی فکر میکنم انجام بعضی کارا که در نظر مذهبی ها گناه محسوب میشده ،  ارزش این رو داره که براش از یک سری پای بندیها و قوانین نا نوشته بشری  بگذری .

یاد یک شعر بسیار قدیمی از سیاوش قمیشی افتادم که یه کوچولوشو مینویسم :

میشه هیچی رو ندید فقط نگاه کرد .

روزای پاک  مقدس و فدا کرد ....