گزیده ای از یکی از اشعار وحشی بافقی

ای گل تازه که بویی ز وفا نیست ترا		خبر از سرزنش خار جفا نیست ترا
رحم بر بلبل بی برگ و نوا نیست ترا		التفاتی به اسیران بلا نیست ترا
ما اسیر غم و اصلا غم ما نیست ترا		با اسیر غم خود رحم چرا نیست ترا
فارغ از عاشق غمناک نمی‌باید بود		جان من اینهمه بی باک نمی‌یابد بود

شب به کاشانه‌ی اغیار نمی‌باید بود		غیر را شمع شب تار نمی‌باید بود
همه جا با همه کس یار نمی‌باید بود		یار اغیار دل‌آزار نمی‌باید بود
تشنه‌ی خون من زار نمی‌باید بود		تا به این مرتبه خونخوار نمی‌باید بود
من اگر کشته شوم باعث بدنامی تست		موجب شهرت بی باکی و خودکامی تست

مدتی هست که حیرانم و تدبیری نیست		عاشق بی سر و سامانم و تدبیری نیست
از غمت سر به گریبانم و تدبیری نیست		خون دل رفته به دامانم و تدبیری نیست
از جفای تو بدینسانم و تدبیری نیست		چه توان کرد پشیمانم و تدبیری نیست
شرح درماندگی خود به که تقریر کنم		عاجزم چاره‌ی من چیست چه تدبیر کنم

مدتی شد که در آزارم و می‌دانی تو		به کمند تو گرفتارم و می‌دانی تو
از غم عشق تو بیمارم و می‌دانی تو		داغ عشق تو به جان دارم و می‌دانی تو
خون دل از مژه می‌بارم و می‌دانی تو		از برای تو چنین زارم و می‌دانی تو
از زبان تو حدیثی نشنودم هرگز		از تو شرمنده یک حرف نبودم هرگز

از سر کوی تو با دیده تر خواهم رفت		چهره آلوده به خوناب جگر خواهم رفت
تا نظر می‌کنی از پیش نظر خواهم رفت		گر نرفتم ز درت شام ، سحر خواهم رفت
نه که این بار چو هر بار دگر خواهم رفت		نیست بازآمدنم باز اگر خواهم رفت
از جفای تو من زار چو رفتم ، رفتم		لطف کن لطف که این بار چو رفتم ، رفتم